Reizen in China

Het verplaatsen van A naar B in China is in veel gevallen een behoorlijke uitdaging. Dat hebben we ook ondervonden toen we van Yangshuo naar Shangri-la zijn gegaan. 

We vertrokken op maandagmorgen vanuit ons Guesthouse in Yangshuo met de taxi naar het busstation. We zaten in een Nederlands Guesthouse met Chinezen die redelijk goed Engels konden, dus dat was in ons voordeel. We hadden uitgelegd dat we naar de shuttle bus (die naar het vliegveld ging) gebracht wilden worden.

Aangekomen bij een 'busstation' hadden we toch onze twijfels, we wisten dat het busstation in het noorden moest liggen en we hadden het gevoel dat we in het oosten van Yangshuo waren. Na een 'discussie' met de taxichauffeur (die uiteraard geen woord Engels kon), belde de taxichauffeur het Guesthouse nog maar eens op en kwam er achter dat we toch echt ergens anders afgezet moesten worden. Omdat de tijd (volgens de taxichauffeur) bleek te dringen, werden we getrakteerd op een dollemansrit naar de andere kant van de stad.

Nadat we vrij makkelijk 2 kaartjes hadden bemachtigd, gingen we op zoek naar de bus...... tsja, geen idee, dus maar vragen. Dan blijkt dat de Chinezen toch niet zo behulpzaam zijn. We werden met boze gezichten en wegwerpgebaren weggestuurd, waarschijnlijk omdat we ze stoorden terwijl ze met hun telefoon bezig waren. Gelukkig had Im de tegenwoordigheid van geest om te kijken naar reizigers met grote koffers (die zullen wel gaan vliegen). Daar werd dan met pijn en moeite bevestigd dat dit de bus naar het vliegveld was. 

Na een relatief korte busrit van ongeveer 1,5 uur kwamen we aan bij het vliegveld in Guilin. Probeer vooral niet op te staan voordat iedereen de bus uit is, want je wordt letterlijk omver geduwd. Gelukkig hadden we geen haast want we waren meer dan op tijd. 

Ondanks dat Sander bijna geen last van z'n darmen heeft (zoals meestal op vakantie), was het op deze reisdag toch flink mis (timing). Na een aantal toiletbezoekjes (gelukkig hebben we altijd zelf wat wc-papier bij ons), wat imodium en een bord rijst, waren de ergste klachten voorbij en konden we inchecken. Omdat we het karstgebergte van bovenaf hoopten te zien, vroegen we om een 'window-seat' wat ons wonderbaarlijk nog lukte ook.

Nadat we voor de zoveelste keer ons water hadden ingeleverd en nieuw water hadden gekocht na de douane, was het wachten voor het boarden. Eenmaal aan boord kwamen we er achter dat we wel een heel bijzondere window seat hadden....... geen raam??? Hadden we toch nog niet eerder gezien! Na een korte vlucht en een heerlijk broodje met een soort zout-zuur-achtig zeewier als beleg, kwamen we aan in Kunming. 

Terwijl Sander de bagage afwachtte, ging Im alvast bij de informatiebalie vragen naar de bus naar het treinstation. Nadat ze van het kastje naar de muur werd gestuurd en de vrouwtjes achter de balie bijna boos op elkaar werden, omdat ze Engels moesten praten, was er toch nog een die ons verwees naar bus 2. Buiten aangekomen, waren er toch minstens 5 bussen met een 2 er op.......tsja, blijkbaar heb je 2A, 2B, etc....maar die A, B, C kun wij dus niet lezen in het Chinees. Gelukkig was hier wel een dame die Engels sprak en ons naar de juiste bus verwees.

Inmiddels was het donker geworden en kwamen we aan bij het treinstation. Nadat we eerst het verkeerde gebouw waren ingelopen, kwamen we dan toch aan bij het treinstation. Dit was een echte vesting (er was hier een half jaar geleden een aanslag geweest). We hadden de kaartjes via een agent in Yangshuo gekocht, dus we moesten nu de tickets ophalen. We vonden een hoop automaten, maar nergens een balie om ze op te halen. Dan maar met het papiertje dat we hadden, vragen waar we dit konden doen. Maar in plaats daarvan werden we gewoon doorgelaten naar de treinen. Weer door de beveiliging, maar toch niet zo'n goed gevoel over de tickets. Dus maar vragen bij de informatiebalie. Eerst even rustig afwachten totdat mevrouw haar telefoongesprek had afgerond om vervolgens de huid vol gescholden te krijgen en met wilde gebaren teruggestuurd te worden. Na nog een rondje door het station vonden we dan toch nog een rij met kassa's. Maar ja, welke rij zouden we moet hebben, er waren er ongeveer een stuk of 20. Bij navraag mochten we dan naar kassa 1. Terwijl we (voor ons gevoel) werden uitgescholden door een vrouwelijke zwerver, kregen we onze tickets en konden we onze weg weer door de beveiliging voortzetten. 

Omdat we 'softsleepers' hadden, mochten we in een luxe wachtruimte nog 3 uurtjes wachten totdat we de nachttrein in konden. Gelukkig hadden ze noodles te koop in de supermarkt en hadden ze heet water in de ('hele schone') wc's zodat we ons avondmaal nog konden nuttigen. Nadat Sander nog op de foto mocht/moest met wat soldaten en Im nog een soort van gesprek had met een oud omaatje, konden we ons concentreren op welke trein we moesten hebben. Bij elke trein komt er een vrouwtje met een megafoon binnen en begint in het Chinees iets te schreeuwen waarbij je als je geluk hebt, een stad kunt onderscheiden. Na een aantal keren toch maar onze tickets te laten zien, was het eindelijk zo ver en mochten we de trein in.

We moesten onze coupe delen met een Chinees stelletje dat met veel kabaal aan het kaarten was totdat wij gingen liggen en toen meteen ook onder de wol gingen. Onder de wol was overigens een soort van dekbed, waarvan je mag hopen dat er geen bedbugs in zitten (lang leve de lakenzak) ;-).

Alhoewel we verwacht hadden dat de Chinese man zou gaan snurken, was het de Chinese vrouw die de honneurs waarnam. Desondanks toch nog wel wat geslapen en toen het licht werd, kwamen we 10 uur later aan in Lijiang.

Nadat we onze spullen hadden verzameld en met volle bepakking het station uitliepen op zoek naar het busstation, zagen we een rij Chinezen staan die op zoek waren naar gasten voor hun Guesthouse (of wat daar voor door moest gaan). Helaas was er niet een die Engels sprak en dus gingen we maar naar de bushalte voor het station. Uiteindelijk tot de conclusie gekomen dat dit de bus was naar het centrum en dus niet de bus was die wij nodig hadden. Toch maar teruggelopen naar het station op zoek naar iemand die Engels kon. Bij het station aangekomen zagen we een andere westerse toerist (een Rus) die dit al zonder succes geprobeerd had, maar die nog wel een vertaalboekje had. Na een paar foto's te hebben gemaakt van woorden zoals 'bus' en 'busstation' gingen we dan maar op zoek naar een taxi. 

Nadat er meteen 6 taxi-chauffeurs om ons heen kwamen staan, heeft Sander in zijn beste Chinees met behulp van telefoon, gebaren en doorzettingsvermogen duidelijk gemaakt waar we heen wilden. Toen we een prijs waren overeengekomen (je hebt geen idee hoe ver het is, dus je weet ook niet of je teveel betaald) werden we dan inderdaad naar het busstation gebracht. Daar was het relatief makkelijk om een busticket te kopen voor onze laatste etappe naar Shangri-la. Tussen de schreeuwende en zingende Chinezen/Tibetanen was het weer wachten op het afroepen van de juiste bus. We werden er al een beetje bedreven in :-).

De bustocht van Lijiang naar Shangri-la duurde ongeveer 5 uur en gaat van 2300 naar 3300 meter. Gelukkig hadden we geen last van hoogteziekte, maar slechts van enige vermoeidheid. 

 Het uitzicht was echter prachtig en Im kon zich weer uitleven met haar camera.

Aangekomen in Shangri-la moesten we nog wel even naar het Guesthouse (wat we al wel geboekt hadden). Nadat we op de hoogte werden gebracht van de woekerprijzen van de taxi's besloten we de stadsbus maar eens te proberen. Gelukkig kwamen we een Chinees tegen die met volle bepakking ook de bus moest hebben en ook nog wel 3 woorden Engels kon. Samen met hem zijn we op de bus gestapt en uit gestapt toen we bij de oude stad aankwamen.

Daar waren we weer op onszelf. Met de benenwagen het oude centrum in, maar dat was toch iets groter dan we verwacht hadden. Straatnaambordjes zijn er niet of in het Chinees, dus toch maar weer vragen. Na 3 keer een soort van richting te hebben gekregen, besloten we dan toch maar de bepakking ergens neer te zetten, want zoeken met bijna 20 kilo pp hou je niet echt lang vol. Im hield te wacht bij de bagage en Sander ging op zoek. Na nog minstens 3x vragen bleek het 300 meter verderop te zijn. Na ongeveer 28 uur hadden we dan eindelijk onze eindbestemming bereikt.

Wie dus denkt dat we hier lekker vakantie aan het vieren zijn......... :-)